Πώς ακούγεται η σιωπή πριν γίνει θόρυβος; Μόνος, σ' ένα απόμακρο ερημονήσι που δέρνεται απ' τους ανέμους και τη φουρτούνα, να το κάνεις απάγκιο κι από κει με ρίγος σύγκορμο να βλέπεις τα πειρατικά να τσακίζονται στους αυθάδικους υφάλους πού 'σπειρες τριγύρω του να σε προσέχουν. Γιατί κανείς άλλος ούτε θέλει αλλά ούτε και μπορεί να σε προσέξει. Μόνο τον εαυτό σου έχεις.
Κι όταν ο θυμός πάψει, τρέχεις στην ακρογιαλιά ζαλισμένος, - τρέχεις, σκοντάφτεις και πέφτεις (τι αστείο!) πάνω στο βράχο που σκάει το μανιασμένο κύμα, δίπλα στον αφρό - θες να πιάσεις έλεγα, λίγο κοκκινόχωμα ή έστω να ξανάβρεις εκείνο το φόρεμα το κατακόκκινο, σαν αίμα που δεν σταμάτησε ποτέ να κυλά στις πληγές που έμειναν... Αλλά η τρικυμία δεν σού 'κανε τη χάρη. Η γεύση της ξεθώριασε σε κάποια άλλα χείλη και για σένα ξέβρασε μόνο παλιοσίδερα, κομμένα καρφιά, δόντια σκισμένα, τρύπιες κορνίζες, μισοκαμένα ξύλα και τιμόνια καραβιών. Θα 'πρεπε να 'ταν έγκαιρα γνωστό ότι η θερινή ραστώνη λειαίνει τα προσχήματα.
Και κάπως έτσι χτίστηκε αυτή η γωνιά του διαδικτύου. Έτσι είναι το Civilitas. Ξεπροβάλλει ως ιζηματογενής απόθεση φερτών υλικών, χρήσιμων και άχρηστων, που επί δεκαετίες σωρεύονται στις όχθες του. Ρομαντικό, αναμνηστικό, ιδιόμελο, ιδιόρρυθμο, ιδιοσυγκρασιακό, αυτοτελές, όχι ευτελές. Σπονδυλωτό ανάχωμα στην ασπόνδυλη διανόηση. Εκνευριστικά βαθύ στην εποχή της χαριτόβρυτης ρηχότητας. Ατόφια ειλικρινές και ως εκ τούτου δογματικά, εμμονικά αντίρροπο στον καθωσπρεπισμό των Κυρίων και των Κυριών των Τιμών.
Φτιαγμένο 'με το χέρι' στην εποχή των προκατασκευασμένων λύσεων για όλα, εν τέλει το Civilitas είναι η ευγενής Ποιητική ενός ανθρώπου που όσο θυμάται τον εαυτό του, αρέσκεται να φτιάχνει απορίες - κι όχι να τις λύνει.
